do widowni patetycznych przemówień o wolności słowa, odpowiedzialności za kulturę i etosie. Do owej zakonspirowanej drukarni przychodzi w taniej kurteczce łysawy, sympatyczny dramatopisarz. Na przenośnej maszynie do pisania będzie tu pisał swoje sztuki, których - skarży się widowni - i tak nikt nie wystawi, bo wszyscy są przeciw rodzimym twórcom, bo komercja zjada prawdziwy artyzm, bo prześladowanie współczesnego dramatopisarstwa nie ma sobie równych. Ach, jak to byłoby pięknie, gdyby kiedyś na takie dictum widownia nagle powstała z miejsc i osłupiałemu literatowi-aktorowi na scenie odpaliła chórem: Przyjacielu! Gadasz sympatycznie. I jeżeli tylko w sztuce, co ją tak pracowicie na maszynie stukasz, będzie cokolwiek