poznał, całej gromady żon, teściów, dalekich krewnych, mieli zapewnioną trzy razy dziennie garść ryżu wyniesioną ukradkiem, był, jak mówił czołobitnie Pereira, ich ojcem i matką, był ich szczęśliwym losem, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Co z nimi teraz będzie? Na razie mają drobne oszczędności, mogą je wydzielać, dozować, zjadać przeszłość... A potem? W czysto wypranych, nakrochmalonych koszulach, będą obchodzić pracowników ambasad, wciskać łapówki w ręce takich jak oni nędzarzy, przymilać się, pokornie prosić, bo kucharze bywają wszechmocni, ich protekcja może znowu wprowadzić do kuchni, gdzie rozkosznie pachnie gotowana strawa, gdzie się nie odważa ryżu przed wsypaniem do garnka, ani