już na noszach chorego z ciężką, zaniedbaną przepukliną. Po dwudziestu minutach Widmar wreszcie zobaczył, jak się otworzyły drzwi operacyjnej i jak stamtąd na wózku wytoczono chorego, z którym niedawno rozmawiał. Chory spał. Gdy przewożono go obok ławki, Widmar poczuł ciężki smród eteru.<br>- Jak długo mam jeszcze czekać? - zapytał siostrę.<br>Siostra zlitowała się nad nim i rzekła: - Zaraz pójdę się dowiedzieć.<br>Lecz w operacyjnej zobaczyła dyrektora, który znowu siedział w kącie przy oknie. Twarz w masce pochylił na piersi, ręce w świeżych rękawiczkach opadłszy zwisały nad kaflową posadzką Był zgarbiony i oto wydał się siostrze podobny do dziecka. Nie starczyło jej odwagi podejść