Oje, oje".<br>&lt;page nr=76&gt; XXII<br>Miało się ku wiośnie, lód na sadzawce zachodził wodą i zacierały się na nim rysy po butach Tomasza- ślizgał się, albo bawił się samym stukaniem w zieloną taflę, w której niedosięgalne, zakrzepły owady i liście wodorostów. Śnieg już był zmęczony, w południe kapało z dachu i krople żłobiły wzdłuż domu linie dziurek. Wieczorem jasna różowość światła na białych garbach gęstniała w żółtość i karmin. Ślady ludzi i zwierząt ciemniały zebraną w nich wilgocią. Tomasz zawzięcie rysował, z rozpędu jakiego nabrał wskutek przywiezienia przez babkę Dilbinową ilustrowanych pism niemieckich. W nich oglądał armaty, tanki i aeroplan "Taube", który bardzo