podobają się ludziom, naruszając poprawność polityczną. A to coś mrukną o brudnych cudzoziemcach albo o Żydach, a to o obniżeniu podatków lub powszechnym uwłaszczeniu, kiedy indziej znowu o stołecznych (wiedeńskich, warszawskich czy brukselskich) biurokratach i politykach i już naród ich lubi. Lubi za to, że mówią to, co każdy w złości myśli, ale boi się sam powiedzieć głośno. Taka ich funkcja, ujawniają społeczne frustracje i resentymenty. To wyzwanie wobec tego, co wypada, jest istotnym rysem sylwetki populisty. Bo populista jest odważny, ryzykuje w imieniu skrywanej części naszej świadomości. Hitler był zbrodniarzem, ale populista powie, że aktywnie walczył z bezrobociem. Stalin mordował