być wtedy zadowolony. Jego nabywcy zrobiono dziurę w kieszeni - tędy, było oczywiste, wypłyną pieniądze dla Elwro. Dyrektor ZWUT-u jednak spojrzał na to z wyższego piętra: z punktu widzenia interesów kraju, jak to wtedy ujął. Poparł możliwość uratowania jeszcze jednej fabryki. Gdyby Siemens nie wziął Elwro za symboliczną, można powiedzieć, złotówkę (coś ok. 500 tys. dolarów) - padłaby. Bez odprawy najmniejszej nawet dla odchodzących pracowników, ponieważ długi dawno przekroczyły wartość fabryki. To był moloch, który wcześniej nie drgnął. Nie miał szansy zrestrukturyzować się przed prywatyzacją, co z kolei udało się ZWUT-owi. Dzięki temu - tak tu sądzą - znaleźli się w korzystniejszej sytuacji