pejzaż, to wszystko co się dokonuje w środku człowieka poza polem obserwacji widza, co przekazane zostaje w monologu wewnętrznym, w niedomówieniach i przemilczeniach. Miał wyobraźnię powieściopisarza. Z upodobaniem budował schematy fabularne. Bawił się nimi. Rozkładał na pojedyncze elementy i znów składał w inne nowe całości. Ukazywał postaci w całej wewnętrznej złożoności czy nawet zaplątaniu, tajemnicze, niedookreślone, zranione przez los, okoliczności życia, zmagające się z problemami codziennego bytowania: buntujące się przeciwko otoczeniu, konwenansom towarzyskim, społecznym, obyczajowym, ludziom i instytucjom, ograniczającym je w wolności myślenia i działania. 0 jednej rzeczy muszę jeszcze wspomnieć. Wydaje mi się, że tu dotykamy tajemnicy sukcesu pisarskiego Żychiewicza