bezczelność i po kolacji, gdy policja zwraca mniejszą uwagę na przestrzeganie pory spacerowej, przysiadam na brzeżku ławki, na której siedzi Suzanne z książką. Pogwizduję cicho i trzymam ręce w kieszeni. Choć nie patrzę na Suzanne, czuję doskonale, że zatrzymała się przy jakimś wyrazie i tylko udaje, iż czyta dalej. Jestem zły na siebie i nie mam wątpliwości, że Suzanne uważa mnie za natrętnego zuchwalca, ale wstać teraz byłoby jakąś nieprzyzwoitą manifestacją. Męczymy się oboje, ale widocznie ją więzi też ta sytuacja, bo nie odchodzi. Zerkam na nią spod oka: jest cała czerwona i nieruchomo wpatruje się w jeden punkt na stronicy