miały dla niego obszerne wiadomości, jak się przyrządza "sos Marysi gustem" lub jak się połyka "ostrygi". Przejrzał już większą część zdobyczy na strychu i melancholijnie spozierał na kilka pozostałych rękopisów.<br>&lt;page nr=101&gt; - Nic pan Adaś nie znalazł? - zapytała panna Wanda. - Nic dotąd!<br>- To źle - szepnęła. - Tatuś będzie urągał!...<br>Było to najmniejsze ze zmartwień Adasia. &lt;orig&gt;Rozpłonęła&lt;/&gt; w nim jakaś zawziętość, aby ujrzeć dalekie chociażby światełko w mroku. Wprawdzie od owego dnia, w którym rozszczepiono mu głowę, nie wydarzyło się nic szczególnego, Adaś czuł jednakże, że wróg się przyczaił, że krąży dookoła, zaniepokojony i że da znać o sobie. Czytał przeto, czytał tym gorliwiej, choć