wysiłku kilkoma niezardzewiałymi plamami.<br><br>Stara, przeszło osiemdziesięcioletnia wrona <br>poleciała nie wiadomo dokąd; być może nie <br>chciała uczestniczyć w powolnym dogorywaniu <br>podwórka, a może nie żyła już od dawna <br>i może te parę czarnych piór, które znalazł kiedyś <br>Mały Gnój, to była ostatnia po niej pamiątka.<br><br>Oko Opatrzności narysowane przez Pająka <br>zmyło się bez śladu i bez żalu, poznawszy <br>światopogląd chłopaka.<br><br>A jednak. Jednak było coś widzącego i wiedzącego <br>wszystko. Czuło się to w gęsiej skórce zasypiających <br>dzieci i w bezsennym strachu dorosłych, w szumie <br>drzew znających Marycha od urodzenia.<br><br>Świadomość umierającego Marycha, <br>przytomna i gęsta, jakby zawarła w sobie <br>wszystkie przyszłe lata