odznaczał się konsekwencją i radykalizmem - estetyzmem ekspresji. Estetyzm w tej postaci nie musi zakładać izolowania artysty od kontekstu społecznego i historycznego, przeżywający i dający wyraz swym przeżyciom artysta w pewnym sensie nie był od niego zależny, bo mu się nie podporządkowywał, a często przeciw niemu się buntował, ale też nie znajdował się poza jego zasięgiem. Ekspresywizm nie wprowadzał tak wyraźnych podziałów na to, co piękne i brzydkie, na to, co godne, by zajmowała się tym sztuka, i na to, co skazane na pozostanie poza sferą jej zainteresowań. Kwestionowano tendencyjność, nie kwestionowano jednak społecznych treści literatury i jej społecznych funkcji. Nie jest przypadkiem