obserwuję, co robi Kozicka. Czeka na mnie. Najpierw ogląda olbrzymie afisze wzywające do zwiedzania różnych krajów czy miejscowości turystycznych. Marszczy szerokie czoło, zacina duże zmysłowe usta. Jest ładna. Jej mały, zadarty nosek nie licuje z jej wiecznie ponurym i nieuprzejmym nastrojem. W pewnym momencie nasze oczy się spotykają. Daję jej znak, że zaraz skończę. Ona kiwnięciem głowy potwierdza, że przyjmuje go do wiadomości., Ale od razu znika z pomieszczenia biurowego. Widzę ją teraz przez ogromne wystawowe okno. Nie odrywa oczu od zdobiącej je makiety transatlantyku. Poinformowany o wszystkim należycie przez urzędnika, wychodzę. Do przystanku idziemy szybkim krokiem. Wypatrujemy, czy nie nadjeżdża