gdy przez Europę przewalił się impresjonizm, postimpresjonizm czy fowizm. Czyżby sytuacja miała się powtórzyć.<br><br>Sprawa wcale nie jest błaha, skoro władza dokonuje sporego wysiłku, a przy okazji stara się uruchomić niemałą społeczną inicjatywę, niech to wszystko służy naprawdę dobru sztuki współczesnej (jakkolwiek byśmy ją definiowali) i tworzeniu kolekcji będących naprawdę znakiem czasu, a nie przypadkowych zbiorów prac żyjących polskich artystów.<br><br>Wątpliwości i niepokojów jest więc sporo. A przecież nie zostało postawione w dyskusji nad pomysłem Dąbrowskiego i zapewne nieprędko (jeśli kiedykolwiek) zostanie postawione pytanie najważniejsze: jak w ogóle kolekcjonować sztukę współczesną? Tymczasem na bogatym Zachodzie, gdzie nikt nie musi troszczyć się