czymś bardzo zgryziony. Polek instynktownie chowa się po krzakach, przytyka policzek do chłodnego i pachnącego pnia jarzębiny. Pan Puciałło patrzy długą chwilę bezmyślnie na ukośne pola spławione w burym blasku słońca, później opiera się łokciami na parapecie, chowa twarz w dłoniach. Ktoś się widać zjawił w drzwiach pokoju. Pan Puciałło znieruchomiał z twarzą zasłoniętą. Odzywa się przeciągły, nadąsany głos służącej. Pan Puciałło odpowiada niecierpliwie i szybko jeszcze potrząsa głową przecząco, żeby wzmocnić swoją odmowę. Dopiero teraz Polek spostrzega w oknie pokoju "na górce", na poddaszu, krzywy wycinek łóżka i nogi kobiece, leżące nieporządnie na kanapie. Polek wytrzeszcza oczy, chce rozpoznać zarys