acz dość rozciągnięta grupa pracowników PKP pokonywała przestrzeń, wpatrzona w sypiącą iskrami czołówkę, aż nagle prowadzący pościg maszynista zatrzymał się, jakby wrósł w ziemię. Ujrzał coś, co przerosło widoki poprzednie! Lecącemu przed nim facetowi bezgłośnie odpadł imponujący garb i potoczył się w mroczne zarośla.<br>Pomocnik maszynisty wydał zdławiony okrzyk i znieruchomiał obok swego pryncypała, obok niego zaś zwolnili kroku kierownik pociągu i konduktor, próżno usiłujący z dwóch pierwszych wydobyć bodaj słowo wyjaśnienia.<br>Utrata garbu wróciła Lesiowi swobodę ruchów, dopalająca się noga zaczęła go parzyć, rzucił ją więc w moczary w ślad za garbem i pognał szybciej. Pozbywszy się zarówno niewygodnego balastu