ją Krzysiek pierwszego dnia. To zobowiązuje. Joanna coraz lepiej odgrywa swoją rolę, bywa zabawna, dowcipna, czuje na sobie spojrzenia pełne uznania, Krzysiek przytula ją przy ognisku albo patrzy na nią, gdy śpiewa, w niego zaś wpatrują się rozmarzone panienki, Joannę bawi ta sytuacja, pewnie zazdroszczą jej, gdy razem z nim znika w ciemności namiotu. Jeszcze nigdy nie była tak ważna, nigdy nawet nie marzyła o głównej roli, a teraz gra, jakby była w transie, wie, że zawdzięcza ją Krzyśkowi, powinna być mu wdzięczna, ale czuje się wyłącznie skazana, skazana na faceta, którego coraz mniej lubi, choć stara się o tym nie