żadna ulga nie odbiła się w jej spojrzeniu - to, co Róża widziała, musiało być ważniejsze od śmierci.<br>Obróciła nieznacznie głowę.<br>- Proszę tu bliżej.<br>Doktor &lt;foreign&gt;poskoczył&lt;/&gt;.<br>- Co? Napić się? Parę kropel można.<br>- Nie.<br>Dźwignęła powieki, ukazała oczy stężałe, surowe.<br>- Czy pan słyszał koncert D-dur Brahmsa?<br>Młodzieniec chrząknął. Wtedy powolutku przetoczyła źrenice w kierunku Marty. Znalazła ją. Rozkazała:<br>- Wytłumacz jemu.<br>Milczano. Kilkakroć przełknęła ślinę, poruszyła wargami - zadziwiła się jak gdyby, wreszcie rzekła:<br>- Trzeba posłyszeć. Ja znowu dziś wieczór... słyszałam. I teraz jestem człowiekiem... Teraz mogę... to grać.<br>Doktor załamał palce, aż trzasnęły stawy: chwyciwszy kasetę rzucił się do wyjścia, w progu przystanął