przesiedzieć wiele godzin w kinie. Jest tu, jakby w małej etiudzie, całe piękno sztuki filmowej: wielkie, błyskawicznie wywoływane emocje, szereg miniaturowych fabuł - losów ludzkich, nieracjonalne nadzieje i nieuchronne tragedie, a wszystko dzięki perfekcyjnemu montażowi, niezwykłym ustawieniom kamery, ruchliwości obrazu. Jeśli &lt;name type="tit"&gt;Quo vadis&lt;/&gt; mnie uwiodło, to może najbardziej właśnie lwami, które zresztą, by tak powiedzieć, pracują na sukces Jerzego Treli: przemiana jego postaci i końcowe męczeństwo zyskują bowiem wiarygodność pod wpływem odrażającej jatki, którą śledzimy razem z nim - w trwodze, litości i obrzydzeniu. <br><br>&lt;tit1&gt;To nie "Gladiator"&lt;/&gt;<br>"&lt;name type="tit"&gt;Quo vadis&lt;/&gt; będzie zestawiane z &lt;name type="tit"&gt;Gladiatorem&lt;/&gt; i innymi superprodukcjami zza oceanu - sądzę, że dla zilustrowania tezy