miałam już włożyć palto, zatrzymałam <br>się nagle, upadłam na łóżko i zaniosłam <br>się jeszcze rozpaczliwszym niż poprzednio łkaniem.<br><br>- Ależ Krysiu! - powtarzał zdziwiony ojciec. - Ależ <br>przecież pozwoliłem ci już. Przecież zgodziłem <br>się! No, zrób mi już tę kawę! <br><br>- Kiedy... - wyłkałam wreszcie - kiedy zapomniałam, <br>kiedy zupełnie zapomniałam, że nie umiem przecież <br>ani zrobić kawy, ani zapalić maszynki! <br><br> CZĘŚĆ SIÓDMA<br><br>&lt;tit&gt;Z A W S Z E S A M A&lt;/&gt;<br><br>31.&lt;tit&gt;Prawda Krysi&lt;/&gt;<br><br>Matce Adeli było coraz lepiej. <br><br>Ale podnieść się z łóżka jeszcze nie <br>mogła. <br><br>Adela więc musiała pracować jeszcze więcej niż <br>na Żelaznej, bo i matce trzeba było usłużyć, <br>i zgotować, i