stało się, koniec amunicji. Druga taśma musi być gdzieś na dole. Znowu na dół, po schodach. Ładuję karabin. Gdzieś w górze huczy helikopter. Mi-24, rosyjski szturmowiec. Ocieram pot z czoła. Myślę sobie: wreszcie jakaś pomoc. Ale gdzie tam. Helikopter zatacza kółko i odpala rakietę prosto na nas. Potężny wybuch zwala z nóg kilku ostatnich żywych. Tylko ja jakimś cudem pozostaję nie tknięty. To chyba koniec.<br>Tyłek kurczy mi się do rozmiarów orzecha, tak samo gardło. Ze strachu po prostu robię w spodnie. Dookoła świst kul. Sam nie wiem, czemu żadna mnie nie trafia. Siedzę na kupie gruzu, pośród stosu trupów. To prawdziwy