niekiedy w ogrodzie i brał za matkę Zoi.<br>Chwilę trwało milczenie, po czym pani rzekła:<br>- Zoja, proszę do domu - zupełnie takim samy głosem i tonem, jakim dnia poprzedniego ojciec dziewczynki powiedział to samo zdanie.<br>Ale niespodziewanie Zoja nie poruszyła się z miejsca. Odpowiedziała chłodno:<br>- Dobrze. Za chwilę przyjdę. - Oczy jej zwarły się z oczami młodej pani, która powoli spuściła powieki i zawróciła w głąb ogrodu, wzdychając ciężko.<br>- Czy to jest twoja matka? - szeptem zapytał Jerzy.<br>- Nie, nie - wybuchnęła gwałtownie - to nie jest moja matka, to jest nasza gospodyni. Mama umarła, a ona mnie nienawidzi. Gdybym mogła, uciekłabym w świat na zawsze