paczki, które mi matka przysyłała, wzbudzały zazdrość towarzyszy niedoli, prostych żołnierzy przeważnie ze wsi. Wśród tych ostatnich nie miałem przyjaciół, bo trudno było w ogóle znaleźć wspólny język. Wystarczyło zresztą posłuchać ich rozmów, nocnego chrapania i powąchać powietrze na sali. Co prawda niewiele mi to przeszkadzało, bo zasypiałem jak zmęczone zwierzę. Śmieszne, ale wkrótce zacząłem marzyć o domu rodzinnym i o życiu na wolności w Warszawie. Z całych sił burzyłem się przeciwko losowi, który wpędził mnie w tę straszną sytuację i odwrócił się plecami. Tak mijały miesiące. Niemcy wszędzie zwyciężali, nic nie zapowiadało kresu tej wojny mimo przepowiedni i plotek, a