serdecznie. To nie jego wina, że właściwe czynniki nie widziały mnie wicedyrektorem. Na ich miejscu wahałbym się, czy mnie przyjąć na gońca. Mimo wszystko żal mi się zrobiło tego pięknego tytułu, a to głównie ze względu na Renatę. Przyznać się jej czy nie przyznać? Jak każdy słabeusz i kunktator, próbowałem zwlekać. Gdy jednak poprosiła o mój biurowy telefon, musiałem wyznać prawdę: zaśmiała się tylko i nie było o tym więcej mowy. Nie pozostawało mi nic innego, jak sumiennie zabrać się do pracy i zasłużyć na wicedyrektorski fotelik: winienem był to samemu sobie, ale też i mojej nowej rodzinie. Myśl, że wkrótce