przez jelito osadem) wzdłuż poprzednio wyrytej. W rezultacie powstawał językowaty trop z łukowatymi prążkami wewnątrz (struktura zwana z niemiecka Spreite). Ten sposób żerowania niewiele mówi o anatomii i nie pozwala na określenie pokrewieństw pozostawiających takie tropy zwierząt. Do językowatych stosunkowo prostych tropów tego typu dołączyły w ordowiku śrubowe z wieloma zwojami penetrującymi osad (Spirophyton). W innych wydłużył się przede wszystkim pionowy kanał, a śrubowa część bardzo się rozszerzyła (Zoophycos).<br>Nory takie, do których wciągany jest detrytus z powierzchni, są drążone do dziś przez robakowate sipunkuloidy.<br>Dzięki licznym skamieniałościom ze środkowokambryjskich łupków z Burgess <br>i wczesnokambryjskiego stanowiska Chengjiang wiemy, jaka była anatomia