dużej mierze do zaleceń starych poetyk i konwencji, w nie mniejszym jednak stopniu harmonizujący z nowymi tendencjami w rozwoju poetyckich środków wyrazu. W naturze okresu przejściowego, w którym przyszło Reklewskiemu tworzyć, ale też w jego młodzieńczości, w nie zakończonym jeszcze procesie poszukiwania przezeń własnego głosu, można dopatrywać się źródła ustawicznego zwracania się poety w stronę jakże licznych i jakże rozmaitych wzorów. Wiele sielanek Reklewskiego powstało na kanwie utworów Gessnera, autor Obudzenia czerpał także bezpośrednio z poezji Kleista (An Wilhelmine) oraz Uza, podlegał oddziaływaniom Teokryta i Wergilego, Delille'a i Goldsmitha. Dałoby się wymienić znacznie więcej nazwisk. Skrupulatni badacze wytropią być może jeszcze inne