3 ćwiartki koła (czyli 30°) od punktów E i W, co szybko musiało zostać dostrzeżone przez bystrych obserwatorów przyrody, jakimi byli antyczni żeglarze. W końcu Słońce było najważniejszym drogowskazem podczas żeglugi dziennej.<br>Kiedy już określono na horyzoncie punkty E-S, W-S, E-N i W-N, przypisując im starożytnym zwyczajem nazwy wiatrów, pozostało tylko podzielić na pół łuki horyzontu przylegające do punktów południa i północy. W ten sposób każdy z czterech podstawowych wiatrów zyskał po dwóch kompanów. Ten szczegółowy podział musiał dokonać się dość wcześnie, gdyż znajdujemy go w pełnej postaci w pismach Arystotelesa. Wiadomo też, że taką różą wiatrów