nowych formach. On jednak żyje zwyczajnie i żyć pragnie. I właśnie tak żyjąc umacnia kształt własnej prawdy zakorzenionej w tamtych czasach - kształt nie literacki, nie mitologiczny, nie monumentalny i nie faktograficzny. Tajemniczej prawdy trwania nietrwałego życia, niepokoju o ratowanie kruchego życia, myśli o ciągłym odradzaniu się życia, troski o niezwykłą zwyczajność życia i o ciepło ludzkiej miłości. I ta pewność, że jest ważne, aby jeszcze to każde ciepło nie stygło, żeby mogło być dłużej żywym człowiekiem. "To dziwne, kiedy są, kiedy jest z nimi źle, kiedy trzeba im pomóc - stają ci się najbliżsi na świecie (...). Wszystko o nich wiesz i są