zgładzenie świętokradcy, który włamał się do świątyni. Czyn owego świętokradcy określony został dokładnie tymi samymi słowami, które figurują w XI tytule tzw. Dodatku mędrców: qui fanum effregerit16. Wydaje się oczywiste, że to nie pogańska tradycja przejęła tę formułę z chrześcijańskiego spisu, lecz przeciwnie - redaktorzy Prawa Fryzów przejęli ją żywcem ze zwyczajowej normy pogańskiej zapisanej w Additio. Mogła ona posłużyć - po odrzuceniu szczegółów dotyczących obcięcia uszu, kastracji i pogrzebania żywego jeszcze winowajcy w mokrym piasku na ofiarę pogańskim bogom - ochronie świątyń chrześcijańskich. Poprawność polityczna i religijna mogłaby jeszcze wymagać zastąpienia wyrazu fanum, kojarzącego się z sanktuarium pogańskim, przez jednoznaczny termin ecclesia. Może