o niewolników. Do stracenia zbuntowanego niewolnika nie trzeba było ani państwa Franków, ani króla, ani specjalnej normy prawa ustanowionej w Kapitularzu. Norma ta dotyczyła ludzi, którzy mieli podmiotowość prawną, zapewne litów i zdeklasowanych frilingów osiadłych na cudzej ziemi. Karol Wielki uznał widocznie, że nie wystarczy pozostawić chłopskich przestępstw przeciwko panom zwyczajowemu biegowi wróżdy, zemsty i okupu. W oczach Franków, którzy narzucali pokonanym Sasom nową wiarę i nowy ład, targnięcie się na własnego pana lub panią było zbrodnią tak wielkiej wagi, że należało zastosować wobec sprawców najbardziej drakoński środek państwowej represji, podobnie jak za zabójstwo biskupa lub za knowania przeciwko królowi. Zdobywcy