razie do światowego kryzysu gospodarczego z lat 1929-1933, kryzys traktowano wyłącznie jako zjawisko rynkowe. Ujmowano go jako paradoks nadmiaru produkcji i niedostatku spożycia. Produkcja przekracza realny, w znaczeniu mierzony ilością środków finansowych posiadanych przez ludność pracującą, poziom potrzeb. Sam moment kryzysu traktowano jako mniej lub więcej krótkotrwałe, a zawsze żywiołowe rozwiązanie sprzeczności. Z uwzględnienia tych właśnie elementów wywiodła się terapia zaproponowana przez &lt;name type="person"&gt;Maynarda Keynesa&lt;/&gt;. Można sprowadzić jej istotę do sterowania rozdziałem dochodów tak, by w zależności od sytuacji polityką inwestycji, uruchomieniem odpowiednich robót powiększyć siłą nabywczą ludności, zapobiegając paradoksowi nadmiaru produkcji.&lt;/&gt;<br> Manipulowanie rozmiarami konsumpcji, przy pomocy wspomnianego instrumentu, a także