jej rodziców?<br>- Wyślemy ją do Paryża, do ciotki - zdecydowała Renata. - Niech choć na starość zobaczy, jak powinni żyć ludzie.<br>Tereska przesłała mi porozumiewawczy uśmiech i obie panie odeszły do wdowy. Ledwo przeszedłem parę kroków, gdy drogę zastąpił mi znany z dawnych czasów funkcjonariusz spod domu Renaty. Wyglądało na to, że zza jakiegoś nagrobka podsłuchiwał naszą rozmowę.<br>- Gdzie się to nie spotykamy, panie Piszczyk!<br>- Nareszcie!<br> - Co nareszcie? - zdziwił się funkcjonariusz.<br> - Cieszę się, że pana widzę!<br> - Pan się chyba upił, panie Piszczyk.<br> - Oddałem ostatnią posługę dziadkowi mojej córki.<br> - Wiemy, wszystko wiemy - zapewnił mnie funkcjonariusz. - Mój starszy kolega chciałby pana poznać.<br> - Wyjaśniłem panu przed