wprost

Słownik języka polskiego PWN*

dowód nie wprost, dowód pośredni, dowód apagogiczny «dowód polegający na wykazaniu, że zaprzeczenie tezy prowadzi do wniosku sprzecznego z założeniem bądź też z jakimś twierdzeniem prawdziwym»
dowód wprost «dowód polegający na wykazaniu prawdziwości danego twierdzenia przez wyciąganie wniosków z innych twierdzeń, prawdziwych lub przyjętych bez dowodu»
na wprost I «w miejscu, ku któremu zwrócona jest dana osoba lub rzecz»
na wprost II «w linii prostej od jakiegoś punktu»
wprost I
1. «partykuła komunikująca, że ktoś lub coś przemieszcza się bezpośrednio z jednego miejsca do drugiego, np. Wyniki badań prześlemy z laboratorium wprost na oddział., albo kieruje się gdzieś w linii prostej, np. Szedłem wprost przed siebie.»
2. «partykuła komunikująca o bezpośrednim kontakcie dwóch obiektów, np. Włożyła bluzkę wprost na gołe ciało., albo o bezpośrednim związku dwóch zjawisk, np. Zarządzenie dotyczyło wprost aktualnej sytuacji.»
3. «partykuła podkreślająca większe od spodziewanego natężenie cechy lub zjawiska, np. Wprost szalała z radości.»
wprost II «otwarcie, bezpośrednio»
wprost proporcjonalny mat. «o jakiejś wielkości: pozostający w takim stosunku do innej wielkości, że gdy tę drugą zwiększymy lub zmniejszymy pewną liczbę razy, wówczas pierwsza odpowiednio zwiększy się lub zmniejszy taką samą liczbę razy»
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego