nadczłowiek
Wielki słownik ortograficzny PWN*
nad•człowiek -ka, -kiem; nad•ludzie, nad•ludzi
nad•ludzie -ludzi, -ludź•mi
Słownik języka polskiego PWN*
nadczłowiek
1. «o człowieku oceniającym się jako osoba ponadprzeciętna»
2. «w filozofii Nietzschego: osobnik władczy, bezwzględny, którego nie obowiązują powszechne normy etyczne»
3. «w ideologii hitlerowskiej: przedstawiciel wyższej rasy ludzkiej»
nadludzie forma liczby mnogiej rzeczownika nadczłowiek.
Korpus Języka Polskiego PWN
Encyklopedia PWN
Synonimy
Zagraj z nami!
