plac
Wielki słownik ortograficzny PWN*
plac -cu; -ce, -ców (skrót: pl.): plac Konstytucji, plac Solny, plac Na Rozdrożu, plac Sejmu Śląskiego, plac Maneżowy, plac Trzech Krzyży, plac Juranda ze Spychowa, plac Wolności i Zwycięstwa, plac Czerwony
Słownik języka polskiego PWN*
plac
• placowy • placyk
1. «duża, wolna przestrzeń w mieście powstała najczęściej przy zbiegu ulic, zwykle otoczona budynkami»
2. «teren wydzielony pod zabudowę oraz teren wokół zabudowy»
3. daw. «miejsce bitwy, pojedynku»
• placowy • placyk