94. Pytajnik

94. Pytajnik
Pytajnik (znak zapytania) służy do wskazywania na intencję osoby mówiącej, która oczekuje odpowiedniej informacji od osoby, do której kieruje pytanie. Zdania pytające mają specjalną, odmienną od innych zdań, intonację. Należy jednak pamiętać, że nie wszystkie zdania pytające (tzn. te, które w pisowni są zakończone znakiem zapytania) mają charakter rzeczywistych pytań, czyli tzw. pytań samoistnych. Zdania pytające mogą wyrażać niepewność (np. Co robić?), zdziwienie (Już północ. — Co? Północ? Tak szybko?); tzw. pytania retoryczne mogą też służyć na przykład do wyrażania ironii (I któż by w drukowane nie wierzył gazety? — S. Trembecki) i oburzenia (Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie [...]? — C.K. Norwid), a niektóre pytania są faktycznie formą prośby lub łagodnego nakazu (Czy mógłbyś zamknąć okno? Czy nie moglibyście się uspokoić?).
Wynika stąd, że — mimo podobieństw — zdania pytające mogą mieć dość zróżnicowaną intonację, a poprawne odczytywanie zdań zakończonych pytajnikiem wymaga zrozumienia ich treści. I odwrotnie — rozumienie treści warunkuje przestankowanie, gdyż niektóre zdania o formie pozornie pytajnej nie wymagają znaku zapytania.
Nie wdając się w szczegółowe analizowanie tej kwestii, zalecamy następujące reguły w zakresie użycia znaku zapytania:
 
 
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego