Wymawiamy częściej beszczelny, bo wtedy jest możliwe szumiące przedłużenie, które zdaje się potęgować nasze oburzenie. Beszszszczelny!

Pomocna ortografii etymologia jest tu zapomniana i nieczytelna formalnie i znaczeniowo: bezczelny to taki, co się nie wstydzi, nie ma honoru, nie ma czoła, czy też ma, ale miedziane. Inna rzecz, że kiedyś bezczelność zwano i czelnością. Ta frazeologia jest już dawna, a zmiana o na e, choć obecna i w naczelnym, też nie pomaga.