prawa karnego były bardzo surowe dla tych, którzy wybierali zamiast ciężkiej, kilkunastogodzinnej pracy za grosze, tułactwo lub "łatwy" chleb żebraczy; nie wydaje się jednak, by zbyt często do nich sięgano właśnie w odniesieniu do dziadów i bab proszalnych kalekich i niezdolnych do pracy. Kodeks karzący z 1818 roku &lt;q anachr="1818"&gt;"włóczęgostwo tudzież żebractwo"&lt;/&gt;, brak mieszkania i obranego sposobu życia traktował jako wykroczenie karane krótkoterminowym pobytem w Domu Poprawy, jak wówczas określano lżejsze więzienie.<br>Te dość łagodne przepisy - wobec których o wiele bardziej restrykcyjna okazywała się praktyka administracyjna - nie obowiązywały jednak zbyt długo: ostatni sejm Królestwa Polskiego na ostatniej sesji w 1830 roku uchwalił