do mięśnia temporalis rozrosła się w grzebień.<br>Utworzył się więc system złożony z mięśnia ciągnącego do wnętrza, innego na zewnątrz i ku przodowi oraz jeszcze innego ku tyłowi. Odpowiednie zsynchronizowanie ich działań umożliwiło boczne ruchy szczęk i żucie z użyciem znacznych sił. Możliwości ich zwiększenia były jednak ograniczone przez konstrukcję żuchwy, która składała się z licznych kości. Dopóki zwierzę rosło, szwy łączące te kości były stosunkowo słabe i żuchwa narażona była na rozpadnięcie przy gryzieniu.<br>Problem rozwiązał się sam, kiedy rozrastająca się wraz z przyczepami mięśni główna kość żuchwy dotarła do stawu żuchwy (ryc. 13.15). Zmieniły się kości w miejscu