odtworzyć (ryc. 9.11).<br>Drobne głowonogi młodszego paleozoiku i mezozoiku miały wrogów w pelagicznych <br>drapieżnych stawonogach pokrewnych Concavicaris o wielkich złożonych <br>oczach i chwytnych odnóżach. Te zadziwiające zwierzęta o nie znanych bliżej <br>pokrewieństwach zasiedlały liczne środowiska morskiego pelagialu przynajmniej <br>od początku syluru, a wymarły zapewne w końcu jury (ryc. 9.3D). Pewnych podobieństw do konkawikaridów można się dopatrzyć w anatomii sylurskiego Ainiktozoon, jednego z najbardziej tajemniczych kopalnych organizmów o wciąż nie wyjaśnionym stanowisku systematycznym.<br>Choć kalmary są dziś kwitnącą grupą, nie głowonogi stanowią o obliczu nektonu <br>dzisiejszych mórz. Od dawna jest on zdominowany przez kręgowce. Początki ewolucyjnej kariery morskich kręgowców rysują