polega na powtarzaniu sprzężenia zwrotnego między dwiema stronami, przy którym każdy kolejny krok przybliża je do adekwatnej reprezentacji wyboru, przed którym stoi decydent.<br> Model formalny pomaga w tym procesie jako idealna struktura tego, do czego się dąży. Czy ostateczny produkt współpracy rzeczywiście ma postać ((...)) z oszacowaniem szans, powiedzmy p lub ((...)) $ ­Ą , na S dodanym przez eksperta? Prawdopodobnie niezbyt często. Jeżeli problem jest na tyle dobrze określony, a decydent akceptuje oszacowanie prawdopodobieństwa swojego doradcy, nie pozostaje mu już nic do zrobienia. Decyzja wynika automatycznie poprzez maksymalizację użyteczności, a jedyne możliwe trudności mają charakter rachunkowy. Obserwacje sugerują jednak, że w większości nietrywialnych problemów