uwydatniono to, co niepowtarzalne i istotne, a zarazem wewnętrzne. Przykładem takiej pośredniości są choćby rozdziały o Byronie i Shelleyu w książce Jellenty o wszechpoemacie, czy znana rzecz Langego o Baudelairze. Na ogół niezbyt daleko od wzorca pozytywistycznego odbiegały portrety o charakterze popularyzatorskim, zwracające się do szerszej publiczności, by wymienić prace Antoniego Mazanowskiego, czy krótkie monografie - Józefa Flacha o Byronie lub Leo Belmonta o Tołstoju. W pracach o charakterze popularnym portret literacki na ogół ulegał uschematyzowaniu, czego przykładem są wizerunki pisarzy polskich i francuskich pióra Lorentowicza. Tak się jednak stało, że to właśnie Lorentowicz we wstępie do swej książki stwierdził, że interesują