rad gospodarskich, emblematów. Ostatnia, niby piąta część zbioru to Przypowieści przypadłe, drukowane potem (w 1574 r.) pt. Figliki albo Rozlicznych ludzi przypadki dworskie.<br>Układ Źwierzyńca zmierza więc jakby w kierunku malejącej ważności materii. Ale panuje tu różność gatunkowa i stylistyczna. Portrety rozdziału wtórego bywają nieraz wcale udanymi pochwałami (np. Sigismundus Augustus), innym razem ciętymi satyrami (np. Bona Królowa Polska). Można powiedzieć, że nazwa postaci lub rzeczy użyta w tytule jest hasłem wywoławczym o rozmaitych skutkach. Hasło Salomon (I, CCXIV) funkcjonuje na zasadzie egzemplum z morałem: niechby dzisiejsi królowie byli tacy i panowali dla dobra poddanych. Epigram Leo Konstantynopolitański (I, XCIV) to