ministranta, potrząsał gorliwie małym mosiężnym dzwoneczkiem. Z tyłu podążała pani Burbowa z twarzą powleczoną modlitewnym smutkiem. Nieliczni przechodnie, jakiś mężczyzna z kosą, kobieta zgarbiona i Ferdzia z nieodstępną fajerką, ustępowali z drogi, klękając na rozgrzanym bruku uliczki. Panfil na widok posępnego orszaku schował się do budy. Ksiądz wstąpił na ganek, Babka w milczeniu wskazała mu drzwi pokoju. Powiał chłodny wiatr, roztrącając wysrebrzone liście osiki koło studni. Ksiądz zdjął biret i położył go na parapecie okna. Popatrzył na Polka surowo, bez słowa. Strupel wiercił się niespokojnie, był wyraźnie przestraszony. Dzwonek w jego ręce, choć okryty całą dłonią, wydawał stłumiony, rzewny pojęk. Biret