ślad po niej na kartce papieru, który zostawiam. Tym wątłym śladem snuć się może będzie jeszcze czas jakiś niczym pełgający płomyk świeczki, czy lampy, który przysłania dłonią przed wieczystymi ciemnościami. <br> O dziadku Konstantym z opowieści mamy pamiętam to tylko, że zwracał się do niej, kiedy była narzeczoną jego syna, słowami: "Bacz, panna Jadwiga", podobnie jak do księcia Lubomirskiego: "Bacz, książę", nie żadne tam "proszę księcia pana", czy "jaśnie książę raczy zważyć", tylko lakoniczne "Bacz książę", jak na zdeklasowanego, ale dumnego "karmazyna" przystało. Oboje z babcią mówili ponoć bardzo śpiewnym, kresowym akcentem, jakiego już z ust ojca, ani stryja nie słyszałem. <br> Jedyna