rewolucji traktowanej jako cel jedyny i samoistny, gotowość do bezgranicznych poświęceń i męczeństwa, niecierpliwość sprzężona z bezkompromisowością, którą zadowolić mogło wyłącznie rychłe postawienie wszystkiego na jedną kartę, taktyka "wszystko albo nic" - to wszystko, w słabszym lub silniejszym natężeniu, cechowało anarchistów włoskich, hiszpańskich czy francuskich jeszcze w wiele lat po śmierci Bakunina - przynajmniej do połowy lat dziewięćdziesiątych XIX w. A jednak nawet wówczas opis powyższy nie pasował do zwolenników Elisée Reclusa czy Lwa Tołstoja, nie wspominając już o przedstawicielach kierunków indywidualistycznych. Chociaż w każdym anarchiście było coś z heretyka, "coś" tym większe, im większe było jego umiłowanie sprawiedliwości i prawdy, nie wszyscy