Po prawie dziesięcioletniej przerwie, dzięki staraniom Baranowskiego i Jahna, w 1970 r. wznowiono polskie wyprawy naukowe na Spitsbergen (organizowane do 1975r. przez Uniwersytet Wrocławski). Ważnym elementem tych ekspedycji była realizacja programu glacjologicznego. W zasadzie stanowił on kontynuację badań wcześniejszych, poszerzonych o studia z zakresu hydrologii i hydrochemii wód lodowcowych (S. Baranowski, M. Pulina i młodsi współpracownicy).<br> W 1968 r. R. Galon (1973) zorganizował polską wyprawę badawczą na Islandię. Przyniosła ona cenne wyniki z zakresu klimatologii i glacjologii lodowca Skeidharár (Wójcik, 1976), geomorfologii glacjalnej jego przedpola (R. Galon, S. Jewtuchowicz, S. Kozarski, J. Szupryczyński) oraz hydrografii (Z. Churski, K. Klimek). Poza lodowcami