druga młodość. W przyszłość tej sztucznej figury osobiście nie wierzę, istotne za to wydają mi się sygnały wychodzące i od obecnego szefa dyplomacji francuskiej, &lt;name type="person"&gt;Michela Barniera&lt;/&gt;, i od wspomnianego już &lt;name type="person"&gt;Nicalosa Sarkozy'ego&lt;/&gt;. Jeśli &lt;name type="place"&gt;Europa&lt;/&gt; ma być silna, to &lt;name type="place"&gt;Francja&lt;/&gt; musi się zwrócić nie tylko ku &lt;name type="place"&gt;Niemcom&lt;/&gt;, ale i ku &lt;name type="place"&gt;Wielkiej Brytanii&lt;/&gt;, &lt;name type="place"&gt;Hiszpanii&lt;/&gt;, &lt;name type="place"&gt;Włochom&lt;/&gt; i &lt;name type="place"&gt;Polsce&lt;/&gt;. I nie szukać antagonizmu ze &lt;name type="place"&gt;Stanami Zjednoczonymi&lt;/&gt;, zwłaszcza w przymierzu z &lt;name type="place"&gt;Rosją&lt;/&gt;.<br>Z polskiej perspektywy to nie jest zła opcja. To &lt;name type="place"&gt;Francja&lt;/&gt;, a nie &lt;name type="place"&gt;Niemcy&lt;/&gt;, pozostanie jeszcze długo głównym budowniczym &lt;name type="place"&gt;Europy&lt;/&gt;. Dlatego, choć &lt;name type="place"&gt;Paryż&lt;/&gt; zerka ostatnio chętniej ku &lt;name type="place"&gt;Maghrebowi&lt;/&gt; i ku &lt;name type="place"&gt;Turcji&lt;/&gt;, to z &lt;name type="place"&gt;Warszawą&lt;/&gt; w