Chmur, którego miałem już za martwego, nad Liską i naszymi rodzicami.<br>Wtedy znalazł nas Pożeracz Chmur. Nie wierzyłem własnym oczom. Był w okropnym stanie. Przypominał brudną, mokrą i zakrwawioną ścierkę. Z białego, starannie wyczesanego smoczego młodzieńca pozostało ledwie wspomnienie. Zgarnął Liskę między przednie łapy i starannie obejrzał.<br>"Jest cała" - odetchnął. - "Co za szczęście, że żyjecie."<br>"Co się z tobą działo? Dlaczego zostawiłeś małą?"<br>Ciężko zwiesił łeb.<br>"Nadpłynęli od strony otwartego morza. Zdążyli rzucić kotwicę, zanim ich zauważyłem. Duży okręt. Na brzeg płynęli łodzią. Chciałem ich przepędzić, ale nabili mnie strzałami jak jeża. Gdybym nie spadł na płyciznę, utopiłbym się. Potrwało, zanim zregenerowałem