doświadczenia w utarczkach zbrojnych z Kananejczykami. Debora upatrzyła go sobie na wodza i wezwała do siebie. Ale Barak nie wierzył w zwycięstwo, nie wierzył, że lud izraelski, przeżarty zwątpieniem i trwogą, zdoła pokonać wroga. Chyba że poprowadzi go ktoś, kto wzbudzi w nim waleczność i ufność w opiekę Jahwe. Tylko Debora, czczona prorokini, mogła tego dokonać. Pod jej przewodem walka z ciemięzcą nabrałaby charakteru religijnego, stałaby się wojną świętą. Barak, rozważywszy to w myślach, powiedział stanowczo:<br>- Jeśli pójdziesz ze mną, pójdę; jeśli nie będziesz chciała iść ze mną, nie pójdę.<br>Debora zgorszyła się postawionym warunkiem, zgodziła się jednak go przyjąć. Ale