nie dokończonych sztychów, jakie zabrałoby mi nie więcej niż dwie-trzy minuty... Ów brakujący łut szczęścia, za to pod dostatkiem wiatru i dziura, w której "zmieściłaby się para kochanków w każdej pozycji". Coś strasznego! Osiem godzin roboty.<br> Sztorm się kończy. Co najdziwniejsze wiatr odkręca i wieje prawie że z południa! Decyduję się stać jeszcze jedną noc, kierując się na wschód lub prawie na wschód. Dotychczas bowiem na wschód posuwaliśmy się tylko w buńczucznych komunikatach magnetofonowych: "Nord" w drodze na wschód, "Nord" w drodze na wschód... A juści!<br> Ale teraz to się nam udaje. Lecimy jak na skrzydłach, tnąc kłęby mgły po omacku